¨… Η έκθεση αυτή, η Διεθνής Έκθεση Ζωγραφικής Ιατρών Καλλιτεχνών, διοργανώθηκε από την Εταιρεία διοργάνωσης πολιτιστικών εκδηλώσεων NOVA FORMA υπό την αιγίδα της Ελληνικής Εταιρείας Ιατρών Καλλιτεχνών, πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα από 1-4 Απριλίου σε μία αίθουσα του ισόγειου ξενοδοχείου Μεγάλη Βρετανία και χορηγός της ήταν η μεγάλη φαρμακευτική εταιρεία YAMANOUCHI (περιοδικό ¨ΒΙΟ¨).
Στόχος της έκθεσης όπως αναφέρεται στο εσωτερικό μέρος του οπισθόφυλλου του περιοδικού αυτού (τεύχος 7/Οκτ.-Δεκ. 2003), είναι ¨να συνεισφέρει στην ανάδειξη του κοινωνικού προσώπου της επιστήμης αλλά και στην προβολή των καλλιτεχνικών δεξιοτήτων του πολυδιάστατου της προσωπικότητας των Ελλήνων Επιστημόνων. Αποδεικνύει επιπλέον στην πράξη πως η τέχνη μπορεί να αποτελέσει καταφύγιο και δίοδο διαφυγής για κάθε ιατρό που καθημερινά βιώνει το άγχος και την ένταση μιας θέσης με υψηλές επιστημονικές και κοινωνικές απαιτήσεις¨.
Ο στόχος αυτός πραγματοποιήθηκε απόλυτα και πρέπει ν σημειωθεί, ότι εκτός από όλα τα άλλα, η ποιότητα των έργων στο σύνολό της, ήταν αξιοσημείωτη. Την ημέρα των εγκαινίων, (1 Απρ.2004), η ειδική επιτροπή βράβευσε τρία έργα. Πρώτο βραβείο δόθηκε στον γιατρό πνευμονολόγο Χρυσόστομο Τζήμακα (Θεσ/νίκη) για το έργο του «Τρίπτυχο Βογάτσικο», δεύτερο στον οδοντίατρο Αναστάσιο Λιακόπουλο (Αθήνα) για το έργο «Χριστούγεννα 1966» και το τρίτο στον γιατρό Παν. Παπαδόπουλο (Καλαμάτα) για το έργο «Φιγούρες Νύχτας».
Ο κ. Ν. Καραγιάννης στο άρθρο του (που σημειώνω πιο πάνω) ανάμεσα στις δεκάδες των έργων που εκτίθενται, ξεχωρίζει τέσσερα έργα και μεταξύ αυτών και το έργο των Τρικαλινού γιατρού Κ. Τσιναρίδη: «Περίπατος σε καιρό πολέμου» (λάδι με ιατρική σύριγγα – διαστ. 43Χ63). Είναι ο πίνακας που με την πρώτη εποπτική ματιά ξεχώρισα από μια σχετική απόσταση, πριν ακόμα διαβάσω το όνομα του δημιουργού και πριν ακόμα αναγνώσω το άρθρο του κ. Καραγιάννη, ο οποίος δημοσιεύει σ’ αυτό και φωτογραφία του έργου.
Η τεχνική του κ. Τσιναρίδη ξεφεύγει από τα καθιερωμένα, τα παραδεκτά, επειδή γίνεται όχι με πινέλο, που είναι το βασικό όργανο των ζωγράφων ή έστω την σπάτουλα, αλλά με ¨ιατρική σύριγγα¨, η οποία είναι γεμάτη με το ανάλογο ελαιόχρωμα.
Ο πίνακας είναι συγκροτημένος κατά κύριο λόγο με το κόκκινο χρώμα, που κυριολεκτικά αγκαλιάζει το θέμα του σαν στοχασμός και πράξη, και το μαύρο που οριοθετεί αχνά, σίγουρα και με περίσκεψη, τις βαθύτερες, συνετές προεξοχές του, συνεπικουρούμενο από ασήμαντα, περιεκτικά ίχνη του λευκού.
Αναμφισβήτητα η ειδικότητα του γιατρού – ακτινολόγου, έχει παίξει εδώ το ρόλο της. Ο γιατρός – καλλιτέχνης, έχει περιορισμένο οπτικό πεδίο. Οστά και ίχνη και στενό περίγραμμα, που όλα κινούνται ανάμεσα στο κόκκινο και το μαύρο χρώμα. Ο στοχασμός ξεκινάει από τον περιορισμένο χώρο, προσπαθεί να διεισδύσει ανάμεσά τους, να διαπεράσει την μάζα τους και να βρει το σωστό, το ιδανικό για την αποκατάσταση της υγείας του ασθενούς, ο οποίος την έχει αποθέσει στα χέρια, την γνώση και την ικανότητα του γιατρού. Να δώσει μορφή στο θέλημα και στην αγάπη του Θεού. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και στην τεχνική του γιατρού – καλλιτέχνη. Δεν είναι εύκολη, γιατί είναι ανυπόταχτη. Αλλά αυτός την τιθασεύει. Και εκείνη υποτάσσεται με αποτέλεσμα την πλήρη και κατά θαυμάσιο τρόπο, αποδοχή της πρωτοβουλίας και πρωτοτυπίας του καλλιτέχνη, που εξωτερικεύει έτσι την ενδόμυχη επιθυμία του…¨
